Browary Warszawskie 1846

Zjednoczone Browary Warszawskie zostały założone w 1846 r. przez Konstantego Schiele, Henryka Klawego i Błażeja Haberbuscha, miały siedzibę przy ul. Wroniej 45. Po II wojnie zostały przekształcone w Zakłady Piwowarskie w Warszawie, a następnie w Browary Warszawskie „Królewskie” SA.

Browar dobrze prosperował przez długie lata mimo przeróżnych komplikacji związanych m.in z sytuacją gospodarczą w kraju. W trakcie II wojny światowej zarząd Browarów Warszawskich niósł pomoc ludziom sztuki i kultury m. in. Julianowi Tuwimowi. Jeden z pracowników zarządu - Aleksander Schiele włączał się w akcje wyciągania pracowników z więzień i obozów oraz dostarczał żywność głodującym mieszkańcom Warszawy. Pracownicy Browarów również pomagali ludności Warszawy, przez dziurę jednego z budynków przylegającym do getta przekazywali Żydom żywność oraz odzież. 

W 1949 r. przez przemiany w państwie browary zostały upaństwowione oraz odbudowane. Zniszczenia wojenne były bardzo duże, około 70% budynku trzeba było odbudować. Produkcję piwa wznowiono w 1954 r. i do końca 1975 r. dostarczano piwo beczkowe jedynie na terenie województwa warszawskiego, natomiast piwo butelkowe sprzedawano w Warszawie.

Aktualnie Browary Warszawskie należą do Grupy Żywiec. Sprzedaje się piwo o nazwie „Królewskie”, które należy do marki Heineken. W dzisiejszych czasach tereny zajmowane niegdyś przez browary Warszawskie są wykupione przez developera. W planach jest budowa apartamentowca.

Kadzie zacierne na Wydziale Warzelni

Źródło:

pl.m.wikipedia.org

madein.waw.pl

W 2015 roku postanowiliśmy nadrobić trochę miejsc jakich nie udało nam się zobaczyć w ubiegłych latach, a zaczynamy od Browarów.

W tym miejscu znajdowały się Kadzie zacierne.

Widok na stację uzdatniania wody.

Resztki świątecznej choinki.

Kalendarz z roku likwidacji Browarów

Z biuletynem należy być na bieżąco.

Gazeta z dnia 12-13 Luty 1994 roku

Komuś bardzo zależało na dostaniu się na górę.

Można? Można! ;]

Stary Cieciu zbudził się ;]

Zobaczmy co kryje się na dole.

Na dole znajdujemy krótki i niestety zasypany tunel.

Wychodzimy na zewnątrz. Cieć wrócił do cieciówki  i można spokojnie pochodzić po terenie.

Jest i kolejna dziura, której nie można było odpuścić.

Tu było najciekawiej.

Nic nie zatrzyma natury.

Pozostała jeszcze stacja uzdatniania wody.

Jest i sterownia.

Ostatni rzut oka i wracamy do domu.

Do zobaczenia na kolejnych wyprawach.